Die draad windpompie

In my vierde blog gaan ek die patriotiese geur van my blogs voortsit. Ek dink die draad windpompie is een van die beste simbole vir Suid-Afrika. In die draad windpompie (die tipe wat deur arm ongeskoolde voorheen benadeeldes langs die pad gemaak en verkoop word) lê ‘n magdom van betekenis en simboliek opgesluit. Die volgende is wat ek in die draad windpompie sien.

Die windpomp is ‘n simbool van die Europese invloed wat Suid Afrika ingekom het. Tog is die windpomp ook uniek aan Suid-Afrika (ek het nog nie rêrig windpompe soos wat ons dit hier kry in ander dele van die wêreld anders as Suidelike Afrika gesien nie).Dit is nie die Hollandse windmeul nie. Die windpomp weerspieel die geswoeg van die Afrikaner en Engelse boere teen die droogte, en al die ander ongenaakbare elemente van Afrika. Die windpomp is die hoop op water, ‘n kosbare, ontontbeerlike hulpbron vir die boer wat ‘n bestaan in die stof probeer maak.

Netso simboliseer die draad windpompie ook die struggle vir oorlewing van ons armer, kom ons sê nou maar voorheen benadeelde gemeenskappe. Die struggle om darem ‘n geldjie te maak vanaf die ryk motoris wat verby ry en so af en toe stop om bietjie na die handewerk te kyk, hopelik te koop. ‘n Eenvoudige konstruksie, sonder tielantyntjies, maar tog in werkbare toestand wat duidelik word as die wind waai.

Ek het die skepper van my draad windpompie by Colesberg gesien waar hy besig was om stringe van hulle met groot vaardigheid uit die mees basiese materiale met minimale toerusting (‘n klip) te maak. Stukkies draad, leë spuitkannetjies, koeldrank doppies, metaal plaatjies en bietjie silwer spuitverf. Dis al wat nodig is vir die vlink vingers om een van hierdie oulike ornamente te maak.

So in die draad windpompie lê die groot simboliek van Suid-Afrika. Die geveg teen die elemente, die harde werk wat dit vat om te oorleef, die belofte van ‘n dors wat geles word as mens net aanhou, die Westersheid maar tog Afrika-heid, die magiese betowering van die land, die armoede, maar ook potensiaal en vernuf wat opgesluit lê in ons hande, die rykdom wat ook onder die aarde lê.

Die materiele rykdom in Suid-Afrika lê in sommige se hande, die windpomp van die suksesvolle boer. Ander boere is arm, maar besit ook ‘n windpomp of twee waarmee hulle met groot hoop water soek. Ander inwoners is weer is brandarm, besit geen windpompe nie, maar maak wel draad replica’s om te oorleef. Die windpomp is dus die samebindende faktor van almal in die land, en beeld ook die lewe en omsandighede in ons land uit. Daarom dink ek die draad windpompie is ‘n ware simbool van Suid-Afrika.

'n tyd om te rus

Reg so die volgende blog. Ja dit was lanklaas wat daar iets was. Almal het seker al ophou na my blog gaan omdat daar niks nuut verskyn. Maar ek weet SuperJaco sal darem gaan, want net soos ek soek hy dikwels ‘n verskoning om nie werk voor hom op die rekenaarskerm te hê nie en uit te vind wat die ander siele in hierdie wêreld mee besig is.

Ek sit op die oomblik met my standaard bord spaghetti met maalvleis, sampioene en tamatie wat ek in die Riem gewoonlik gemaak het. Omdat ek alleen is in my kamer kan ek eet soos ‘n vark en nie worry daaroor nie. Ek dink kos proe lekkerder as jy dit in sulke groot hompe inlaai. Elk geval, vanaf Saterdag 13:00 is ek weer besig om ‘n mens te word. Ek het my tesis weggestuur en hoef vir nou nie meer aande te werk nie (en nou kan ek gelukkig ook nie meer daaroor praat nie).

So die absolute stress en gebrek aan rus wat ek die afgelope 2 maande en 10 dae beleef het is verby en my gestel sowel as geestestoestand is besig om aan te pas daarby. (Weereens, kry my jammer en stuur koekies en lekkers. Hoekom het niemand dit nog gedoen nie?) Dit is interresant hoe ‘n mens se uitkyk deur ‘n gebrek aan rus beinvloed word. Ek dink die belangrike ding in so ‘n situasie is om te weet dat jy onder druk is en dit nie te ernstig opneem as jou denke begin snaaks raak nie. Dit het ek in my dae van nagskof sekuriteiswerk in Londen geleer.

Dit sit natuurlik jou geloof ook onder druk En snaaks genoeg is dit geloof wat my deur die situasie dra. Die afgelope tyd was ek bakleierig met God, maar ek is nog nie deur ‘n weerligstraal getref, so ek neem aan ek is steeds ok in Sy oë. En die vraag wat by my ontstaan is of dit agv stres en gebrek aan rus is of nie. Dra mens jou krapperigheid vanaf die alledaagse na die onsienlike oor?

Ek moes ma bietjie diep raak, maar sal ophou voordat ek te prekerig raak en ketter oor dinge wat te groot is vir my woorde. Hierdie skrywery is nogals rerig terapeuties en help klaar om mens se kop te stabiliseer. So nou is die vraag: waaroor gaan vandag se blog? Ek dink dit gaan sommer oor enigiets. Die lewe, denke, ondervindings, gedagtes en soos bogenoem, terapie.

Wel deesdae het ek my siel aan kommersialisme verkoop. Ek is ‘n goeie verbruiker. Ek weet by watter winkel ‘n Samsung wasmasjien die goedkoopste is en selfs waar mens ‘n skoppie en handborsel teen die beste prys kan kry. Ja eks bevrees ek ken myself nie meer nie. Die mens wie se hartsbegeerte dit is om in ‘n hut êrens in die bundu’s te bly en van die veld te leef is weg… En dis als liewe, verpeste Mammon se skuld. En soos ek oor naweke en soms deur die week na die Malls gaan om hom daar te dien en my kontant na die kassiere/altaar bring, kom die vraag soms by my op: “Ketels, stofsuiers, strykysters, lepels. Het ek hierdie dinge regtig nodig?”

Die eerlike antwoord is nee. Maar dit maak wel die lewe bietjie makliker. As ek my kos vanuit die yskas eerder in ‘n mikrogolf kan warm maak as onder die oond se gril, hoekom dan nou nie? Die gril maak dit nie ordentlik warm nie en dalk kan ek siek word as die kos nie weer goed warm gemaak word nie. So koop vir jouself ‘n mikrogolf. En so vertel jy jouself elke keer hoekom jy iets moet hê. En soek natuurlik rond waar jy dit die goedkoopste kan kry. Die goeie verbruiker...

Maar egter, ek kom tot die gevolgtrekking dat om te budget een van die heiligste goed is wat jy kan doen. Dit wys klaar jou verantwoordelikheid met dit wat jy ontvang en om die kanse om in finansiele nood gedompel te word te verminder, waar jy andersins in die vesoeking val om te steel, roof en begeer. Ek dink basiese budgeting moet in ons land se skole geleer word as verpligte vak. Dit mag dalk baie van ons armoede en desperaatheids probleme oplos.

Het gisteraand ‘n goeie fliek gesien. Faith like potatoes. Dis nogals bietjie in die lyn van my vorige blog se einde. Dit gaan oor ‘n sukkelende boer in Natal wat deur geloof in God later ‘n evangelis raak en ‘n sukses van die boerdery maak. Dit het nogals baie van die (ek neem aan, eks ‘n dorpsknaap) tipiese scenarios van die gebeure op ‘n Suid-Afrikaanse plaas. Ek dink van julle wat op plase grootgeword het sal dit nogals veral waardeer. Dit is ‘n Suid-Afrikaanse fliek en akteurs.So gaan kyk dit en ondersteun ons plaaslike (talentvolle en unieke) film industrie.

En op daardie noot gaan ek nou maar die blog afsluit. Ek weet nie meer wat om te sê nie. Maar met rus wat soos koel water oor my begin spoel sal ek hopelik kan drink daarvan en vervris ‘n nuwe hoofstuk vanaf pen tot papier bring. (Dit was my poging om poëties te wees!)

Groete maters